Het is 29 april 2013. Vandaag hebben we onze 20 weken echo van het kindje wat in mijn buik zit. Mijn opa van mijn vaders kant wordt vandaag geopereerd. We zijn best zenuwachtig voor de echo! Hoe deze ging? Ik neem je mee.
TW! Ik vertel in deze blog hoe wij erachter kwamen dat ons kindje niet meer leefde en hoe wij hiermee om zijn gegaan.
De dag van de echo
Vandaag hebben we de 20 weken echo. De controles zijn allemaal goed gegaan en vandaag krijgen we te horen hoe het met ons kindje gaat. Op hetzelfde moment wordt mijn opa geopereerd aan een prostaat die op springen staat. Bas en ik gaan samen naar de verloskundige. We mogen even wachten in de wachtkamer en bij mij slaat de spanning toe. Wat nou als het niet goed is? Wat nou als ze iets ontdekken? Maar tegelijk stel ik mezelf gerust. Alle andere controles zijn goed gegaan. Het kindje deed het super in mijn buik!
De echo
We werden naar binnen geroepen. Het was tijd om ons kindje te bekijken, teentjes te tellen en het hartje te luisteren. Daar kwam het apparaat! Brrr… Koud! De verloskundige vond ons kleintje direct! De beentjes, armpjes, teentjes, vingertjes en het hartje…
Ik zag het gelijk… Het hartje klopte niet! Hoe kan dat nou?? De verloskundige zat met tranen in haar ogen toen ze ons vertelde dat het hartje van ons kindje niet meer klopte… Het zou al een paar dagen niet meer kloppen. Dit was te zien aan het vlies wat om ons kindje heen zat…
Onze wereld stond stil. Wat moesten we nu? De spullen van de babykamer waren al besteld! Ons kindje leefde niet meer! Ik had een dood kindje in mijn buik…
En toen
Er werd een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. We moesten naar de afdeling Gynaecologie. Omdat we daar pas in de middag terecht konden zijn we naar huis gegaan en hebben onze familie gebeld. Wat waren we van slag! Iedereen is direct naar ons toegekomen! Behalve mijn vader… Die zat bij mijn oma en zou naar mijn opa toe gaan wanneer hij klaar was met zijn operatie.
Die middag zijn we met z’n allen naar het ziekenhuis gegaan. We konden dit niet alleen… Daar werd bekeken hoe lang ons kindje al dood was. Ook werd ons uitgelegd wat er zou gaan gebeuren. We zaten in eerste instantie bij allemaal zwangere vrouwen in de wachtkamer. Bas en ik trokken dat erg slecht… Op een gegeven moment mochten we wachten in een afgezonderde kamer. Daar zaten we met z’n allen…
Nog een controle
Ik kreeg nog een echo. We kregen nogmaals de bevestiging dat ons kleintje niet meer in leven was. Er zat een vlies om hem heen. Ons kindje was al een tijdje niet meer in leven. Omdat een baby in de buik met 20 weken al aardig aan het formaat is, moest ik bevallen. Bevallen van een dood kindje. Alles van begin tot eind meemaken, maar met lege handen naar huis…
We kregen 2 keuzes. Optie 1 was om niks te doen en de bevalling spontaan laten komen. Optie 2 was om de bevalling op te wekken met medicatie in het ziekenhuis. We kozen voor optie 2. Ik had heel erg veel moeite met het idee dat er een dood kindje in mijn buik zat. Hoe kon ik kiezen voor de eerste optie? Hoe lang zou het dan duren? Ik wilde dat het klaar was. Afgelopen. Kunnen starten met verwerken. Stoppen met mezelf eng vinden. Ik durfde mijn buik niet meer aan te raken of naar mezelf te kijken in de spiegel. Dit moest over zijn…
Naar huis
Na de controle en uitleg gingen we naar huis. We hebben de rest van de middag met z’n allen zitten praten. Ook hebben we heel veel gehuild. Ons kindje was echt dood. We zouden geen papa en mama worden. Omdat het de volgende dag 30 april was, de dag van de troonwisseling, zouden we nog een dag langer moeten wachten voor we geholpen konden worden. Nog een dag met de wetenschap dat er iets in mij zat wat niet meer leefde.
30 april, geen feestdag voor ons
Vandaag vierde bijna het hele land feest. Prins Willem Alexander nam de troon over van zijn moeder. Hij werd koning der Nederlanden. Bas en ik konden hier niks mee… We gingen naar mijn zus en hebben daar de hele dag gepraat over alles wat we de afgelopen dagen doormaakte. Ook hebben we gepraat over de meest random dingen. Zodat we even 2 tellen niet aan de horror hoefde te denken…
Eenmaal thuis moest ik, omdat we voor optie 2 gekozen hadden, medicijnen nemen die ervoor zouden zorgen dat de bevalling eventueel al opgewekt zou kunnen worden. De volgende dag moesten we ons om 07:00 uur melden op de afdeling Verloskunde…
Woensdag 1 mei 2013 – De dag van de Arbeid
Na nog een slapeloze nacht was het eindelijk zo ver. We mochten om 07:00 uur in het ziekenhuis zijn en dan zouden ze de bevalling opwekken. Bas en ik waren zo sterk! We zouden deze dag doorkomen! Hoe lang het ook zou duren! Vanaf het begin van de zwangerschap was ik bang voor de bevalling. Alleen tijdens de zwangerschap kon ik mezelf voorhouden dat ik het ergens voor zou doen… Dat ging nu niet meer op. Ik zou de hel door moeten en met lege handen thuis komen.
De mensen in het ziekenhuis waren zo lief voor ons. We hoefde maar om dingen te vragen en we kregen het. Het duurde erg lang. Bas besloot in de middag om even naar huis te gaan en spullen voor de nacht te gaan halen. Ook ging hij gelijk de katten even eten geven. We zouden de volgende dag hier ook nog wel zitten.
Het was begonnen
Toen hij terugkwam had ik het koud. En ik had krampjes in mijn buik. Maar als ik langzaam zuchtte ging het wel. Bas ging de “krampjes” timen. Tja… De bevalling was begonnen… Bas en ik zijn nog even naar buiten gegaan. Ik in de rolstoel want door de weeën kon ik niet meer lopen.
Ik kreeg een morfine-pomp aangesloten zonder limiet. Normaal bij een bevalling kan je niet continu blijven drukken op de knop omdat dat slecht is voor de baby. Maar dat was bij ons toch niet het geval.
Het is ons gelukt
In de avond, laat, is ons zoontje geboren. Wat was dat eng! Bevallen met alles erop en eraan en dan een dood jongetje ter wereld brengen! We hebben hem samen goed bekeken en afscheid genomen. We hadden het gered. Samen. Bas en ik.
De dagen erna
’s Avonds gingen we met lege handen naar huis. Hoe die tijd verlopen is weet ik niet meer zo goed. Het is één grote waas… Ik weet nog vlagen dat ik in zijn kamertje zat. Op de grond te huilen. Ik weet dat we het weekend na de bevalling voor de verjaardag van mijn vader naar de dierentuin geweest zijn. En dat dat een hele fijne dag is geweest.
Ook weet ik dat ik nog geen week na mijn bevalling weer aan het werk ging. Dat mensen dit raar vonden en dat sommige (lees UWV) het gek vonden dat ik nog niet hele dagen kon werken. We hebben het op onze manier gedaan. Zijn er op onze eigen manier mee omgegaan. Zoals wij dat doen. Met harde grappen en af en toe toch een traan.
Herinnering
Bas en ik hebben als herinnering aan ons mannetje een tattoo laten zetten op onze pols. Zo blijft hij altijd in ons leven en kan iedereen zien wat voor ster hij is!
Hou van je 💋
Ik ook van jou!!! ❤️